Με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή Νέων Τεχνολογιών και Μέσων Μαζικής ενημέρωσης κ. Μιχάλη Μεϊμάρη στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ, και με βάση τις δύο διεθνείς έρευνες με συνολικό δείγμα περίπου 100.000 ανθρώπων σε Ελλάδα και 45 ακόμα χώρες στις οποίες αναφέρθηκε, η σκέψη μας συνδέθηκε και με το επάγγελμα του ασφαλιστή, παρότι η σχέση του με την έρευνα δεν προκύπτει άμεσα.
Ένα από τα πορίσματα των ερευνών αυτών είναι η χαμηλή εμπιστοσύνη της κοινωνίας στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης (έντυπη δημοσιογραφία & τηλεόραση) και η προτίμηση στην ενημέρωση μέσω του διαδικτύου. Στην προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου, ο καθηγητής ανέφερε ότι α) οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να βλέπουν κάτι που τους δυσαρεστεί και β) απωθούν την είδηση εκείνη που τους παρουσιάζεται με άσχημο τρόπο, π.χ. με σύριγγες για τον εμβολιασμό, με τα συντρίμμια ενός δυστυχήματος, με τον σπαραγμό των γονέων μετά από μια πολύνεκρη επίθεση στο σχολείο του παιδιού τους ή με την επίδραση του πληθωρισμού στο εισόδημά τους. Όπως σχολίασε ο καθηγητής, στην κοινωνία του σήμερα, για να καταφέρω να ξεκινήσω την ημέρα μου, πρέπει να έχω ανθεκτικότητα (resilience), και ειδήσεις σαν τις παραπάνω, συνοδευόμενες από σκληρές εικόνες, δεν με βοηθούν να τα καταφέρω.
Εδώ είναι που συνδέουμε την έρευνα με την ασφάλιση. Παρατηρούμε ότι αναρτήσεις μας με όχι ιδιαίτερα ευχάριστες εικόνες ή έννοιες, οι οποίες όμως αφορούν άμεσα στην ασφάλιση, έχουν μικρότερη απήχηση από άλλες, με πιο ευχάριστες εικόνες και πιο «απαλά» θέματα. Και αυτό δεν μας εντυπωσιάζει, γιατί βιοχημικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος ώστε να αμύνεται απωθώντας τις δυσάρεστες σκέψεις και προβάλλοντας αντίσταση σε αναφορές περί ρίσκου και ασφάλισης. Όμως, η ασφάλιση προσφέρει ακριβώς αυτό: ανθεκτικότητα στο απρόσμενο, στο καταστροφικό, σε αυτό που είναι πέρα από τη βούλησή μου. Αν αρνηθώ να το ακούσω, αν κρύψω το κεφάλι μου στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο, ό,τι είναι να μου συμβεί, και πάλι θα συμβεί. Αγνοώντας το δεν σημαίνει ότι το αποτρέπω. Η πλειοψηφία εκείνων που έχουν υποστεί έναν ασφαλίσιμο κίνδυνο αλλά δεν ήταν ασφαλισμένοι έναντι αυτού, δεν είχαν ενημερωθεί, ή είχαν αδιαφορήσει, ή είχαν αμελήσει ή είχαν πιστέψει ότι σε αυτούς δεν θα συμβεί, χωρίς το βαθύτερο αίτιο να είναι οικονομικό τις πιο πολλές φορές.
Το μυαλό θέλει να σκέπτεται θετικά, αλλά εμείς πρέπει να το βάζουμε στη θέση του! Αν δεν κρυβόμαστε στην άμμο, αν δεν γυρίζουμε το κεφάλι στην ενημέρωση για τους κινδύνους που μπορούν να ασφαλιστούν, είναι μία στάση ζωής που αποκλείεται να μας βλάψει. Μπορεί ωστόσο να αυξήσει την ανθεκτικότητά μας στη δύσκολη για πολλούς σύγχρονη καθημερινότητα.